TSUE 12 października 2022 r. zajmie się polską sprawą „frankową” o tzw. wynagrodzenie za korzystanie z kapitału! Trybunał unijny będzie rozstrzygać to, czy banki mogą dochodzić wynagrodzenia za korzystanie z kapitału i czy takie uprawnienie przysługuje również konsumentom.
Od wielu miesięcy Frankowicze się zastanawiają, czy zostaną przez bank pozwani o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału. Choć pozwów w sądach przybywa, nie słyszymy o wyrokach w których sąd stwierdza, że takie wynagrodzenie się bankom należy.
Zagadnienie to budzi wiele wątpliwości nie tylko wśród kredytobiorców. Sędziowie również poddają rozwadze to, czy przy nieważności umowy kredytu powiązanego z walutą franka szwajcarskiego, wynagrodzenie za korzystanie z kapitału kredytu należy się bankom.
W konsekwencji tych rozważań, Sąd Rejonowy Warszawa-Śródmieście w sprawie kredytobiorcy „Frankowicza” skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału unijnego, w którym zapytał o to, czy bankom należy się wynagrodzenie za korzystanie z kapitału, a kredytobiorcom prawo do wynagrodzenia za korzystanie z udostępnionych środków pieniężnych w związku z nieważnością umowy kredytu.
Sprawa ta jest kluczowa dla rozstrzygnięcia spraw sądowych skierowanych przez banki przeciwko kredytobiorcom o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału. Jednocześnie wynik tej sprawy zapewni konsumentom skuteczną ochronę przed przyszłymi roszczeniami banków o wspomniane wynagrodzenie.
W sprawie toczącej się przed Trybunałem unijnym stanowisko zajął polski rząd, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. W ich opinii dochodzenie przez bank od konsumenta roszczeń za korzystanie z kapitału jest niedopuszczalne w świetle przepisów unijnych i zaprzeczałaby całości dotychczasowego orzecznictwa TSUE. Stanowisko polskiego rządu bazowało na argumentach UOKiK i Ministerstwa Sprawiedliwości, ale nie uwzględniało niekorzystnej opinii KNF. Według KPRM uznanie prawa banków do wynagrodzenia za korzystanie z kapitału przerzucałoby negatywne konsekwencje stosowania klauzul niedozwolonych wyłącznie na konsumentów, co byłoby sprzeczne z unijną dyrektywą 93/13.
W dniu 12 października odbędzie się rozprawa w Trybunale unijnym, którą będziemy śledzić i raportować na bieżąco na naszej stronie www.kancelaria.gryfpro.pl oraz Facebook’u: Kancelaria GRYF.
Pytanie prejudycjalne:
Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a także zasady skuteczności, pewności prawa i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą w przypadku uznania, że umowa kredytu zawarta przez bank i konsumenta jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, strony oprócz zwrotu pieniędzy zapłaconych w wykonaniu tej umowy (bank – kapitału kredytu, konsument – rat, opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych) oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty, mogą domagać się także jakichkolwiek innych świadczeń, w tym należności (w szczególności wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub waloryzacji świadczenia) z tytułu tego, że:
- spełniający świadczenie pieniężne został czasowo pozbawiony możliwości korzystania ze swoich pieniędzy, przez co utracił możliwość zainwestowania ich i osiągnięcia dzięki temu korzyści,
2. spełniający świadczenie pieniężne poniósł koszty obsługi umowy kredytu i przekazania pieniędzy drugiej stronie,
3. otrzymujący świadczenie pieniężne odniósł korzyść polegającą na tym, że mógł czasowo korzystać z cudzych pieniędzy, w tym mógł je zainwestować i dzięki temu uzyskać korzyści,
4. otrzymujący świadczenie pieniężne czasowo miał możliwość korzystania z cudzych pieniędzy nieodpłatnie, co byłoby niemożliwe w warunkach rynkowych,
5. wartość nabywcza pieniędzy spadła na skutek upływu czasu, co oznacza realną stratę dla spełniającego świadczenie pieniężne,
6. czasowe udostępnienie pieniędzy do korzystania może zostać potraktowane jako spełnienie usługi, za którą spełniający świadczenie pieniężne nie otrzymał wynagrodzenia?